در زیر پوست تنم ، حس مرموزی در جریان است...
تجربه ای شبیه جریان شیره درختان شایــد....
حسی ناشناس، اندکی روشن... ولی عمیق؛ به ماننده-ی نور آفتاب صبحگاهان زمستان...که مرا به امید می کشاند و از تاریکی بر حضر میدارد... نرم ولی عمیق...چیزی در این حدود.
در آستانه روشنایی ... در گذار از تیرگی به روشنایی شاید...
سرعت گذر عقربه ها و سبقت شان از یکدیگر مرا در بهت سرد و سنگین و سُــربینی فرو می غـــلتاند.
میانه آب و آتش شده ام... در گیر دوگانگی ها، سردرگم بیگانگی ها.
صبح بود که کلاغ ها ولوله ای نا معلوم در خیابان به پا کرده بودند و بر فراز عریانی چنارها، آسمان را خطی از سیاهی زده بودند.
گل های قالی در انتظار بهـــــــار، در لهیب انتظار می سوختند.
گنجشک ها به تکفیر صبح بر خاسته بودند .
عابران در هم آغوشی خیالی لحظه های درختان با بهـــــــار ، صبح عید را به رویا می دیند... و اندیشه رویش را از غلاف خــُـرد نشسته بر شاخسار عریان درختان به عاریت می گرفتند.
در این میانه ، من ، تنها و غـــریب، مبهوت هستی خویش، ایستاده بر کــــرانه دور ِ ذهن انــدوه زده آدمیان ، میوه های خشکیده کاج را شماره می کردم...
یکهزار و سیصد و چهل و یک
یکهزار و سیصد و چهل و دو...
یکهزار و سیصد و چهل و سه ...یکهزار و سیصد و چهل و چهار... . . . ...
بامداد نوزدهم بهمن ماه هشتاد و نه
